Zaterdag 20 april. Het was vroeg beste lezers. We waren afgesproken om uiterlijk 6.30 uur het ontbijt te nuttigen en 7.00 uur te vertrekken richting het startpunt. De “Big 5” stond dit jaar in het teken van “speed is the limit”. Gezien het aantal circuits wat wij passeerden een logische benaming. Onder ons motto “avenseare” (Fries voor voortmaken, opschieten) reden wij naar het beginpunt. Bij benzinestation “Ranst” was wederom het inschrijfpunt bepaald door de “Friends on Wheels”. We waren dit keer mooi op tijd. Maar dat hield in dat we in de rij stonden alvorens wij onze inschrijving konden voltooien. Het was het wachten meer dan waard. De tocht van ongeveer 565 km was in 6 routes opgedeeld. Het eerste stuk vanaf Ranst, met als eindpunt Genk. Pieter nam het voortouw en nam de routebepalende positie van de eerste twee trajecten in. O.a. het racecircuit van Zolder (bekend van diverse Formule 1 races en het dramatische ongeluk waar Gilles Villeneuve om het leven kwam) waren verwerkt in deze route. Maar dit lag niet in onze gedachten beste lezers. Wij genoten van het Belgische landschap en het ronken van onze Harley’s. In Genk mochten wij de eerste stempels in ontvangst nemen. Het woordje “wij” is eigenlijk misplaatst beste lezers. Ursula was weer bereid om collectief de kaarten af te laten stempelen. Hulde aan Ursula! Het ging efficiënt en gesmeerd. Route twee ging van Genk naar de Wezerdam bij Eupen. U leest het goed, een belangrijk deel van deze editie van “The Big 5” bracht ons door het Duitse land. Onderweg kwamen wij langs de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats bij het plaatsje Henri-Chapelle. Hier liggen 7989 Amerikaanse militairen begraven en worden er nog 450 vermiste soldaten herdacht. Zij zijn allen gesneuveld tijdens het Ardennenoffensief. Ik verwijs hierbij graag naar de serie “Band of Brothers” Een pakkende serie die de bevrijding van Europa heel realistisch weergeeft. Maar dit terzijde beste lezers. We zijn bezig met een motorrit. (sorry voor de interruptie) Hoewel wij natuurlijk heel veel respect voor onze Oosterburen hebben (ahem!) moet mij toch iets van het hart. Nog maar net in Duitsland werden wij geconfronteerd met een op zijn minst discutabel besluit van de “Autobahnmeisterei” zeg maar het Duitse Rijkswaterstaat om een wegomlegging aan te brengen op een stuk doorgaande route nabij een grensovergang tijdens de Paasdagen en ook nog op de route van “The Big 5”. Hoe verzin je het. Resultaat: een file van hier tot München (ietwat overdreven), oververhitte motoren en ongeduldige weggebruikers. Bovendien konden we de verloren tijd moeilijk weer inhalen zou later blijken. Maar goed, onze vrienden van “Friends on Wheels” hadden niet voor niets in het begeleidend schrijven benoemd dat het om een “toeristische uithoudingsrit” gaat. Uiteindelijk kwamen wij aan bij de Wezerdam (de Wesertalsperre). Een imposant bouwwerk midden in het gebied van het Belgisch – Duitse natuurgebied Hoge Venen-Eifel. Ik raad een bezoekje via Google van harte aan. Op de Harley beleef je e.e.a. nog mooier natuurlijk. Op een strategisch perfecte parkeerplek was de stempelpost gevestigd. Hier werden wij door Anne Rose weer voorzien van heerlijke broodjes en koele dranken. Jaloerse blikken van andere groepen vielen ons ten deel. Je kunt niet alles hebben, toch? Terwijl Ed en Wiebe de door “Friends on Wheels” toegezegde broodjes Frankfurter würst haalden, deden wij ons tegoed aan het warme Paaszonnetje en genoten onze trouwe Bikes van een moment van rust.

Vanaf de Wezerdam dam ging het richting Nürburgring. Dit keer was het Jantinus die de routebepalende positie innam. In zijn kielzog werden wij geconfronteerd met de prachtige natuur van de Duitse Eifel. In tegenstelling tot de Belgische Eifel heb je hier te maken met strak asfalt. Het is heerlijk rijden over deze prachtige wegen. Een rit door “reine” Duitse dorpjes brachten ons bij Adenau waar wij moesten stempelen bij Nürburgring. Dit circuit heeft als bijnaam de “ groene hel”. Hier crashte in 1976 de wereldberoemde F1 coureur Niki Lauda. We weten allemaal hoe dit is afgelopen nietwaar? De route bracht ons vlak langs de ingang van dit circuit. We keken onze ogen uit door het kapitaal aan racewagens, maar ook “gewone” particuliere bezitters van Lamborghini’s, Ferrari ’s, Porsches e.d. komen hier aan hun trekken. Tel hierbij op de vele motorrijders die hun grenzen willen verleggen en het feest kan beginnen. Dat een en ander wel eens mis gaat merkten wij op de route hier naar toe. Onderweg was de weg gestremd door een ongeval. Heftig blijkens de vele brandweerwagens, Ambu’s en Polizei. Geen prettige bijkomstigheid. Bovendien werd hierdoor de groep gesplitst en pas bij de stempelpost weer bijeengebracht. Indrukwekkend. Dat wel natuurlijk!

De vierde route bracht ons van Nürburgring naar Malmedy/Spa-Francorchamps. Ondergetekende werd de volgende twee tracks de routebepalende positie toevertrouwd. De eerste was een rustige route door de Eifel. Glooiende wegen met leuke dorpjes en mooie vergezichten. Wat we eigenlijk van de Duitse Eifel gewend zijn. Tijdens de tankstops werden wij verwend met dropjes, snoepgoed en dat soort heerlijkheden. Dik in orde. Het was erg gezellig. Het circuit van Spa-Francorchamps is een populair circuit. Het wordt door vele coureurs beschouwd als het mooiste circuit ter wereld. Vele landgenoten weten dit circuit nu te vinden door de bijzondere prestaties van Max Verstappen.

Route 5 was iets heftiger. Deze route leidde ons o.a. dwars door Luik. Waar wij eerst nog even mochten genieten van mooie natuur en eerder genoemde strakke wegen, hadden de “Friends on Wheels” bedacht ons de binnenstad van Luik te laten zien. Niet erg handig vonden wij. Sowieso omdat Luik een erg drukke (lees nauwe) binnenstad heeft maar ook omdat het erg moeilijk is om hier als groep bij elkaar te blijven. Bij het uitgaan van de stad deed blijken dat de groep in tweeën was gesplitst. Gelukkig was het zo geregeld dat er altijd een achter rijder (Ed Buurman) voorzien van de juiste route deze groep naar het eindpunt kon begeleiden. Maar in dit geval waren er een aantal members die de route in de GPS hadden staan. Geen probleem dus. Bij het eindpunt in Brouwersteeg kwamen wij nagenoeg tegelijk aan. Goed geregeld. Ons motto “avenseare” kwam goed van pas.

Route 6 werd als track niet meer gehaald. Ondanks de moeite die we hadden gedaan om dit jaar op tijd binnen te zijn, was het over achten toen wij op het punt stonden om het laatste stuk te gaan rijden. Er werd afgesproken om de autobaan te nemen richting het eindpunt. Dus, het gas erop en op naar de (stoffige) Dijkstraat bij Hoevenen (Antwerpen) alwaar de verdiende pin in ontvangst kon worden genomen. De duisternis was alweer ingevallen toen wij huiswaarts (lees: Hotel) reden. We konden terug kijken op een prachtige dag waarin we verwend werden met prachtig weer, heerlijke broodjes, koele dranken en lekker snoep. De routes werden zonder ongelukken en pech afgewerkt. Het was laat toen we bij het Antwerp Harbour Hotel aankwamen. Ed nam meteen het initiatief en bestelde 13 heerlijke Pizza’s. Deze werden gretig verorbert. Een biertje en voor de liefhebbers een frisje erbij en de avond kon niet meer stuk. We hebben nog een tijdje gezellig gekeuveld en zijn wat dieper op bepaalde zaken ingegaan. In het zicht van de lakens vielen de ogen bijna als vanzelf dicht. Zondag ochtend rond een uur of half negen waren de meesten van ons alweer wakker. Dinant reed op dat moment alweer richting Zeeland. Hij verkoos een mooie kronkelrit boven een rit over de autobaan. Prima toch. Bij een laatste tankstop in de buurt van Huizen namen wij afscheid van elkaar. Over een aantal zaken waren we het eens; het weekend was uitermate geslaagd, het weer kon niet beter, de catering was uitstekend verzorgt, de Big 5 misschien iets “too Big”, het gezelschap was prima. Vroeg in de middag waren de meesten van ons weer thuis gezien de vele appjes die de revue passeerden. Inmiddels staat er een mooie impressie online (FB Lakes Chapter video, thanks Pieter) en zijn de foto’s uitgewisseld.

Een ieder die garant stond voor het welslagen van dit weekend wordt namens de gehele groep bedankt.

Het was een waar genoegen om met jullie te rijden.

Let’s ride again!

Gerrit Overwijk.