Hallo,
De afgelopen maanden las ik op FACEBOOK en in de chapter nieuwsbrieven alleen maar goed nieuws over het Lakes Chapter, mooie ritten, een geslaagd Elf Steden Weekend etc.
Mooi om te lezen, helaas was ik er niet bij. Ik ben intussen al weer ruim twee maanden op uitzending in het mooie Erbil in Iraq, of eigenlijk in Koerdistan. Het eerste waar men toch naar vraagt is het weer, nou daar is niets mis mee want we hebben gewoon iedere dag zon. De zon komt op rond vijf uur en als we om een uur of zeven uit bed komen is het al een graad of 40. Dit loopt langzaam op tot 46 á 47 graden en daar komt de komende weken nog een paar graden bij. Regen hebben wij niet gezien, één keer ’s middags een zandstorm met wat onweer en 20 regendruppels en dat was het ☺ Toch raak je er aan gewend, bij binnenkomst was het 35 graden en begon je bij iedere beweging te zweten, nu is het veel warmer en gaat het prima.
’s Nachts koelt het de laatste dagen af naar een graad of dertig en dat is gewoon lekker ☺.
Over het leven hier op de base is ook niets te klagen. Langs het burger vliegveld is een militaire basis gebouwd die onderverdeeld is in diverse kampementen. Wij wonen samen met de Noren, Finnen, Zweden en Duitsers op Camp Stephan, al met al zo’n 400 man. Legering is prima, met twee man op een kamer, goed sanitair en we hebben een perfecte werkruimte.
En ook het eten is sinds kort goed. Toen we kwamen was het ronduit slecht, kleine porties smakeloos voer maar nu heeft de US firma KBR het overgenomen in een nieuwe eetzaal en is alles dik voor elkaar.
Ik werk bij de Kon. Marechaussee en wij zitten hier met drie man als MP ten behoeve van de NL militairen die hier werken, verdeeld over een stafelement en een aantal trainingsteams. Deze teams geven les aan de Peshmerga’s, Koerdische strijders die vechten tegen IS en vaak voor korte tijd van het front gehaald worden voor extra lessen en dan weer retour gaan om te vechten. Er zijn een aantal van die trainingslocaties, sommigen in de buurt zodat de trainers ’s middags terug komen naar de base en sommigen op een paar uur rijden zodat ze eind van de week pas weer richting Erbil komen. Intussen hebben we alle plekken al meerdere keren gezien en zijn ook al een paar keer bij de mannen blijven overnachten. Verder doen we ook veel werk samen met de internationale MP collega’s.
Anders dan bij eerdere uitzendingen mogen we niet in uniform over straat, dit wil de Koerdische regering niet. Dus een dag weg betekend veel omkleden. ’s Morgens in burger met burger voertuigen op pad, aangekomen bij de trainingen omkleden in dessert, voor vertrek weer in burger en terug op de base weer in dessert naar de eetzaal ………
Ook als we even naar de stad moeten is er eerst weer het omkleed ritueel.
Erbil is een prachtige moderne stad. 1,2 miljoen inwoners en vermoedelijk evenveel vluchtelingen maar super modern. Brede wegen, veel plantsoenen en veel verkeer. Alleen als je richting het oude stadscentrum rijd zie je de mooie oude wijken en markten. En alles is hier te koop, moderne winkelcentra waar alles te halen is maar ook in de stad zelf zijn genoeg goede winkels. Ons vervoer is helemaal goed geregeld, een vloot van Pick-up’s en luxe SUV ’s staan klaar, En allemaal Amerikaanse uitvoering dus veel luxe en alles met een dikke V-6 of V-8 onder de kap ☺
Natuurlijk moet er ook gewerkt worden en we zijn echt veel onderweg. Vaak korte ritten naar Erbil en ook geregeld mee op langere trips als begeleiding. Op die tripjes zie je dan wat een fantastisch mooi land dit is.
En af en toe is er het gewone MP werk waardoor we ons echt niet hoeven te vervelen.
Maar gelukkig blijft er ook nog genoeg tijd over om geregeld even een uurtje te sporten in de US gym.
En ja, natuurlijk mis het motorrijden en lekker bezig zijn in garage, ik hoop op een mooi naseizoen zodat ik nog even een paar ritjes kan maken voor ze weer beginnen te strooien ….
Tot zo ver, groeten uit Koerdistan en we zien elkaar wel weer op de chapter evenementen in oktober.
Jur Bos